نگارم! همه آدم ها نقطه ضعف هایی دارند. مثلا بعضی ها ژن همدردی و درک غم را به کلی از دست داده اند. از دوستانت ناراحت نشو اگر واکنششان به جمله دو روزه دارم گریه میکنم» جملاتی نظیر: سخت نگیر بابا، بذار تصویری زنگ بزنم بخندیم، و یا استیکر خنده ی هار هار میباشد! میدانم سخت ترین بخش قصه این است که از خودت بپرسی وقتی تمام صورتت با اشک پوشیده شده، قرار است در تماس تصویری به چه بخندید؟ لابد به قبر پدرتان!
میدانم گاهی حس میکنی این ادمها دنبال دلقک سیرک اند و نه دوست_و جفتمان میدانیم اشتباه میکنی. دوستانت بارها به تو ثابت کرده اند دوستت دارند.
میدانم موعد افسردگی تنها کاری که میکنند یک نگاه از سر وای بیخیال» است و گفتن جمله: جمعش کن دیگه! ( انگار که افسردگی یک دسته مداد رنگی باشد که اتفاقی دستتان خورده و ریخته اید کف اتاق، حالا هم تنها کاری که باید بکنید این است که خم شوید و جمعش کنید! )
میدانم میوه دلم. میدانم چه قدر درد دارد که حس کنی توی تمام مشکلات، تنهای تنهایی و تازه ببینی دوستانت دارند تمام تلاششان را میکند تا به لیست مشکلات اضافه شوند! از انگشت اتهام و این مدل حرف ها که: چه قدر تو حساسی! چه قدر زودرنجی! و بازی کثیف کی از همه بدبخت تره هم که نگویم. اینها را گفتم که بدانی من فشرده شدن قلبت و لحظه ای که انگار تمام خون قلب کوچکت، توی آئورت میپرد را؛ میفهمم. مساله این است که آنها نمیفهمند. همین! درکشان از زندگی همین قدر است. دو حالت دارد:
۱_ هنوز انقدر تجربه زندگی شان کم است که نمیدانند شهر مقدس گا کجاست.
۲_ تمام زندگی شان را مشغول پس زدن احساسات و انکار مشکلات بوده اند.
به روزهایی فکر کن که خودت گریه را نشانه را ضعف میدیدی. به روزهایی که توی مترو و پیاده رو و هر جای دیگر که گریه ات گرفت، گریه نمیکردی. به آدم هایی فکر کن از بچگی بهشان یاد داده شده تنها میمیک معقول برای صورت، خنده است. طفلکی هایی که هیچکس سرشان را در اغوش نگرفته و نگفته: گریه کن! بذار خالی شی!
به موجوداتی فکر کن که حتی توی خلوت خودشان، نفهمیدند غم» مثل تک تک عواطف انسانی، وجود دارد. باید کنارش نشست، نگاهش کرد، بغلش کرد، پیشانی اش را بوسید، در اغوش کشیدش و بعد اجازه داد که برود. همین. دوستانت نمیدانند هر چه غم را محکم تر به عمق مغزت فشار بدهی، سخت تر سوراخش میکند. عزیزکم! آنها حتی غم های خودشان را هم درک نمیکنند. چه برسد به تو! تقصیر آنها نیست. آگاهی لازم را ندارند. نه اینکه دوستت ندارند، نه اینکه نمیخواهند کنارت باشند، فقط نمیفهمند. همین. بعضی ها هم نقطه ضعفشان این است نگارم. ژن همدردی و درک غم را از دست داده اند.
درباره این سایت